از جاده های خاکستر بگذر

نترس از گرد باد دیوانه

که تورادر خود می چرخاند.

بیرون این گرد باد و خاکستر

هنوز

هستند دشتهایی که نام تورا جشن می گیرند

و شوریدگانی که برای هر لبخند شعرت

چراغی روشن میکنند

بیا

سایه ات را بر من نیز بیافکن

هم قدم شویم

بیا هرچه سخت

هرچه ناامید و تنگ

هرچه کم

هر چه حتی به تصور بی حاصل

بیا

با هم

بگذریم

از خورشید می گریزم

و به دنبال تو می گردم

تا در خیال

به خلوت شب های تو برسم

...

می خواهم در گوشه ی قلب ات

یک کُنج رنگی

فقط برای من باشد !

اما نه خاکستری ،

بگذار قرمز باشم !

در یک دشت سبز

زیر آسمانی که آبی ِ آبی است

و کلبه ای

که هیچکس بجز تو

راه به آنجا ندارد .

...
پروانه ای پشت پنجره بال می زند !

و یادم می آورد

که قلب گوشه ندارد .

خالی بودنت را به فال نیک می گیرم
میدانی چرا ؟
میدانم اکنون خالی از هر چیز
دلت را می توانم تصاحب کنم
و ثانیه ثانیه اش را
از عشقی ناب پر کنم
درش را ببندم
قفلش کنم
و کلیدش را ته چاهی اندازم
تا دست کسی به آن نرسد
می توانم چشمانت را ببوسم
تا اولین و آخرین بو.سه ای باشد که در خاطرت می ماند
و برایت در دشت وسیع دلم پایکوبی کنم
برق.صم
گلها را برایت بچینم
و....
میدانی چقدر زیباست وقتی که
همه اینها برایت اولی باشد ؟
من پُـــــــــــــــــرَت می کنم از احساس
از عشق
از مهربانی
از خلوص
کافی است مرا یکبار .
تنها یکبار
در آغو.ش.ت بگیری

چه شبی بود و چه فرخنده شبی
آن شب دور که چون خواب خوش از دیده پرید
کودک قلب من این قصه ی شاد
از لبان تو شنید

زندگی رویا نیست
زندگی زیبایی ست
می توان
بر درختی تهی از بار ، زدن پیوندی
می توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری ریخت
می توان
از میان فاصله ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله هاست
قصه ی شیرینی ست
کودک چشم من از قصه ی تو می خوابد
قصه ی نغز تو از غصه تهی ست
باز هم قصه بگو
تا به آرامش دل
سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم
گل به گل ، سنگ به سنگ این دشت
یادگاران تو اند
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوکواران تو اند
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک ، اما ایا
باز برمی گردی ؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد

(شعر از شادروان حمید مصدق)